Gatunek: dramat, romans
Rok produkcji: 2014
Data premiery: 06.06.2014 (Polska), 16.05.2014 (Świat)
Reżyseria: Josh Boone
Scenariusz: Scott Neustadter, Michael H. Weber
Główne role: Shailene Woodley, Ansel Elgort
Scenografia: Gregory A. Weimerskirch, Molly Hughes, Merissa Lombardo
Muzyka: Mike Mogis, Nate Walcott
Zdjęcia: Ben Richardson
Produkcja: Wyck Godfrey, Michele Imperato, Bert Nijdam, Richard E. Chapla Jr.
"Gwiazd naszych wina" jest filmową adaptacją bestsellerowej książki "Stuck in love" Johana Greena.
To słodko-gorzko-kwaśny obrazek życia i okrutnych praw, które nim żądzą.
"Gwiazd naszych wina" to smutna, a zarazem niesamowicie wesoła i piękna historia dwójki ludzi, nastolatków chorujących na raka.
U Hazel w wieku trzynastu lat lekarze zdiagnozowali nowotwór trzustki, potem już z przerzutami na płuca, natomiast Gus został pozbawiony nogi, na skutek raka będącego aktualnie w stanie remisji.
Właśnie ta dwója odnajduje w sobie wzajemne wsparcie, które z czasem potęguje powiedzeniową miłość do końca życia, która w tym przypadku ma wygłos dosłowny.
W swoim szaleństwie postanawiają razem wyjechać do Amsterdamu, gdzie żyje autor jednej z ich ulubionych książek.
Tematyką tej książki jest nowotwór, dlatego też Hazel tak bardzo pragnie poznać jej ciąg dalszy.
Obydwoje stawiają wszystko na jedną kartę i wyruszają w piękną i wzruszającą wyprawę do Amsterdamu.
W stanie Hazel wydaje się to dość nierozsądne i lekkomyślne, jednak nic tak nie uszczęśliwia, jak możliwość spełnienia swoich najskrytszych marzeń.
Historia Hazel i Gusa może wydawać się słodka, cukierkowa i kokieteryjna, jednak kiedy w grę wchodzi śmiertelna choroba, każdy zaczyna postrzegać ich uczucie w zupełnie innych kategoriach. Wtedy to podchodzi się do tej historii z powagą i goryczą, zarazem ciesząc się ze szczęścia tej dwójki.
Od razu pragnę zaznaczyć, że osoby, które planują wybrać się do kina na "Gwiazd naszych wina" i zakładają zrobienie sobie pełnego okazjonalnego makijażu, powinny zastanowić się dwa razy zanim popełnią ten kardynalny błąd. W innym wypadku po prostu ekstrawagancki make-up zamieni się w efekt "panda", a tego pewnie nie życzyłaby sobie żadna kobieta.
Otóż film wzrusza już od pierwszych minut, a z biegiem czasu staje się brutalnym wyciskaczem łez. I tu nie mam na myśli cichego szlochu, ale autentyczny płacz z wodotryskiem.
Brzmi nieprawdopodobnie, a jednak z autopsji wiem, co mówię.
Jeszcze raz wspomnę, posiadanie makijażu na własną odpowiedzialność.
Wróćmy do filmu.
Jako że mam ogromną tendencję do rozmyśleń, przemyśleń, refleksji i wyciągania wniosków, tak też nie przeoczę tego w dzisiejszym opisie filmu "Gwiazd naszych wina".
Moje ulubione aspekty, nad którymi uwielbiam się skupiać.
Pierwszy z nich to relacja między Hazel, a jej rodzicami.
Jak wiadomo, nie ma nic bardziej bolesnego jak świadomość tego, że będzie trzeba pochować własne dziecko.
Hazel jest jedynaczką, co na pewno potęguje rozpacz opanowującą jej mamę i tatę.
Nastolatka boi się, że po jej śmierci rodzice stracą chęć do życia i poddadzą się bez walki.
Jest to jej największą obawą, którą postanawia im wytknąć. Ku jej zaskoczeniu otrzymuje dość zaskakującą odpowiedź, której na pewno się nie spodziewała. Cóż, rodzice czasem też potrafią zaskoczyć.
Jednakże nie to jest głównym tematem filmu. Jego najważniejszym wątkiem jest miłość jaka połączyła dwójkę umierających nastolatków. Jak to fatalnie brzmi-umierający nastolatek.
Tragedia, jednak nawet takie okoliczności potrafią sprzyjać ciągle rosnącemu szczęściu Hazel i Gusa.
Ich drogi spotkały się w odpowiednim miejscu i w prawidłowym czasie. Zarówno Hazel, jak i Gus czerpią ze swojej obecności siłę do walki. Razem chcą pokonać przeznaczenie.
Tworzą sobie swoją nieskończoność. Tak, nieskończoność, bo choć ta okazała się dla nich krótka, to i tak bardzo intensywna.
Człowiek buduje własną nieskończoność. Każdy chce, aby trwała ona długo i nigdy się nie wyczerpywała. Jednak nie da się określić jej dokładnego czasu. Dla jednych trwa ona dwa dni, dla innych 20 lat, a dla jeszcze innych może trwać aż 50 lat. Nie ma wyznacznika nieskończoności.
Hazel i Gus, mimo iż mieli świadomość swoich chorób i liczyli się z najgorszym, postanowili korzystać z życia "pełną parą".
Doświadczali ze sobą rzeczy dotąd nieznanych.
Można okrutnie stwierdzić, że zostali swoimi przewodnikami po drodze prowadzącej do śmierci.
Jednak to, co ze sobą przeżyli, było niesamowicie piękne i cieszące oko.
Historia zawarta w filmie "Gwiazd naszych wina" mogłaby wydawać się prosta i banalna, gdyby nie motyw śmiertelnej choroby.
Ona zmienia tok myślenia i nawołuje do refleksji.
Stos niespełnionych marzeń i niezrealizowanych celów. Chyba właśnie to najbardziej boli, że trzeba opuścić świat bez bagażu doświadczeń życiowych. Bo jakie może mieć doświadczenia śmiertelnie chory nastolatek.
To, że Hazel i Gus przeżyli razem wspaniałe chwilę, które na zawsze pozostaną w ich sercach, jeszcze bardziej wznieciło ich cierpienie.
Jak można spokojnie odejść z tego świata, wiedząc, że mogłoby się spędzić ze swoją drugą połówką jeszcze więcej niezapomnianych chwil. Dla mnie jest to nie do pojęcia, jednak bohaterowie filmu są na tyle dojrzali, że nie złoszczą się na los.
Przyjmują z pokorą to, co ich czeka, mając w sercu ogromną wdzięczność za to, że życie, choć na chwilę złączyło ich drogi.
Uwielbiam dramaty oraz pozornie proste, jednak jak się potem okazuje, ogromnie głębokie i mądre historię miłości.
Bardzo się cieszę, że powstają filmy o takiej tematyce. Są one nad wyraz smutne, ale pokazują rzeczywistość. Podobna sytuacja może zdarzyć się każdemu, a taki film jak "Gwiazd naszych wina" pokazuje, że czasami w prosty sposób można zamienić smutek, żal i strach na wielką radość, spontaniczność i delektowanie się chwilą. Bo choć to tylko chwila, dla niektórych może trwać w nieskończoność.
 |
Byłam na filmie i bardzo mi się podobał :)
OdpowiedzUsuńMi również, uwielbiam tego typu filmy ;)
Usuń