Tytuł: "Filmowe rymowanki" Autor: Grażyna Adamowicz-Grzyb Rok wydania: 2012 Oprawa: miękka Wydawnictwo: FORTIMA Liczba stron: 32 Data przeczytania: 28.03.2014
"Filmowe rymowanki" to przewodnik dla najmłodszych po świecie pojęć i zagadnień filmowych. Ola i Olek ( główni bohaterowie książki ) radosne i uśmiechnięte dzieci, których zadaniem jest oprowadzenie czytelnika od pierwszej strony książki do jej końca. Tłumaczą zagadnienia filmowe i objaśniają dogłębnie pojęcia zawodów związanych z filmem. Stawiają pytania, na które szukają odpowiedzi. Są "bardziej doświadczonymi" rówieśnikami młodych czytelników. Są wiarygodni i zarażają optymizmem. Służą pomocną dłonią i starają się jak najdokładniej zbadać poszczególne zagadnienia. Po przeczytaniu książki "Tłumaczenia filmowe w praktyce" bardzo spodobał mi się sposób przekazu, jaki posiada Pani Grażyna Adamowicz-Grzyb i pomyślałam sobie, że skoro potrafiła napisać książkę dla dojrzalszego odbiorcy, to na pewno ciekawie poradziła sobie z przekazem dla najmłodszych. Bardzo budziło to moją ciekawość i postanowiłam przenieść się parę lat wstecz i przeczytać "Filmowe rymowanki". I tu poniekąd mi się udało, ale nie do końca. Mimo, że odczuwałam, że książka ma na celu objaśnienie podstawowych zagadnień związanych z filmem, to wcale nie uważam, że jest ona tylko i wyłącznie skierowana do najmłodszych. Jestem przekonana, że każdy z przyjemnością by ją przeczytał. Jest napisana prosto, zwięźle, bez zbędnych słów. "Filmowe rymowanki" odprężają czytelnika. Kiedy zabrałam się za książkę, myślałam, że sięgam po nią tylko ze względu na ciekawość jej przekazu. Natomiast po przeczytaniu byłam ogromnie zadowolona z tego, że odświeżyłam sobie wiele zagadnień i przeczytałam wyjaśnienia dotyczące świata filmowego. Mimo, iż znałam podane tam pojęcia, warto było sobie je utrwalić. Na pewno osoba dorosła, która sięgnie po " Filmowe rymowanki" nie pożałuje tego wyboru. Jednak nie zapominajmy, że książka głównie skierowana jest do młodych czytelników, dlatego też zachęcam rodziców do przeczytania jej swoim pociechom. Myślę, że zawiera ona ogrom pożytecznych informacji, z których dzieci na pewno skorzystają w dalszym życiu. Bo przecież ważne jest kto to jest scenarzysta, reżyser, lub też jak powstaje scenariusz i jakie zadania mają aktorzy. Niby proste, a jednak może zaskoczyć. Jeszcze jednym atutem książki jest to, że rozwija wyobraźnię i pozwala "wkręcić" się w świat filmu. Ułatwia wytworzenie sobie własnego obrazu w głowie i daje możliwość stworzenia sobie osobistego pojęcia wizualnego. Serdecznie polecam "Filmowe rymowanki" dzieciom ( i tu zachęcam rodziców do kupna książki ), jak i osobom starszym, którzy lubią relaks przy przyjemnej lekturze.
Tytuł: "Nauka spadania" ( "A Long Way Down" ) Gatunek: komediodramat Data premiery: 14.03.2014 ( Polska ) Kraj produkcji: Wielka Brytania, Stany Zjednoczone Reżyseria: Pascal Chaumeil Scenariusz: Jack Thorne Główne role: Pierce Brosnan, Toni Collette, Imogen Poots, Aaron Paul Muzyka: Dario Marianelli Zdjęcia: Ben Davis Montaż: Chris Gill, Barney Pilling Produkcja: Finola Dwyer, Amanda Posey Wytwórnia: Wildgaze Films, BBC Films Dystrybucja: Lionsgate, Best Film
"Nauka Spadania" to film opowiadający historię czwórki dotąd nieznanych sobie ludzi. Spotykają się w Sylwestra, w dość nietypowym miejscu, bo na szczycie wieżowca. Mimo wielu różnic, łączy ich jeden wspólny cel - wszyscy planują odebrać sobie życie. Postanawiają zawrzeć pakt, w którym obiecują sobie dotrwać przy życiu do Walentynek. Przypadkowe spotkanie stanie się dla nich startem w lepsze życie i, a nóż może ich dotychczasowe plany ulegną zmianie.
Zacznijmy o każdym z postaci po kolei: Martin Sharp (Pierce Brosnan ) - kiedyś bardzo znany prezenter telewizyjny, który swoją karierę zakończył przez wplątanie się w romans z 15 latką. Nie umie określić sobie własnych celów i nie wie, co tak na prawdę jest dla niego ważne. Maureen ( Toni Collette ) - samotna matka, opiekująca się niepełnosprawnym synem. Jej problemem jest to, że nie czuje się potrzebna. Pragnie, aby stać się dla kogoś osobą niezbędną do życia. Spokojna, cicha i troskliwa osoba z anielską cierpliwością. Silna fizycznie, ale rozdarta psychicznie. Jess ( Imogen Poots ) - postać młodego pokolenia. Rozkapryszona buntowniczka, z ust, której non stop słyszy się wulgaryzmy. Jej bezczelność to pewnego rodzaju zasłona przed zagubieniem i bezsilnością. Jej postać jest niezbędna w filmie, ponieważ Jess wprowadza bardzo dużo dobrego humoru. Często rozładowuje napiętą sytuację między przyjaciółmi. Mimo "otwartego" stylu bycia, dziewczyna jest osobą, którą da się lubić i z, którą chętnie można spędzać czas. I na koniec JJ ( Aaron Paul ) - młody, skryty w sobie chłopak, na pozór udający twardziela. Znajomość z trójką pozostałych zaczyna od kłamstwa. Zmyśla, że powodem jego chęci samobójstwa jest choroba. Twierdzi, że ma raka mózgu i odebranie sobie życia było by najlepszym rozwiązaniem w tym przypadku. Z czasem okazuje się, że jego problem tkwi w czymś zupełnie innym.
Cztery całkowicie inne charaktery, które zawierają między sobą pakt. Czują się zobowiązani złożoną obietnicą i w rezultacie rodzi się między nimi przyjaźń. Wiadomo, że na samym początku nie jest tak kolorowo jakby się mogło zdawać, ale z czasem ich więzi zacieśniają się. Mimo wielu problemów pomagają sobie wzajemnie i bez względu na wszystko mogą na siebie liczyć. Krytyczne momenty wystawiają ich relacje na próbę. Mimo wszystko bohaterowie wychodzą obronną ręką z wszelakich opresji.
"Nauka Spadania" to kontrowersyjne zestawienie ogromnej porcji humoru z poważnym i dramatycznym problemem, jakim jest samobójstwo. Jest to film "ku pokrzepieniu serc", ale nie z banalną fabułą ( jak to wiele osób ocenia ). Produkcja przedstawia ewolucję bohaterów. Zwraca uwagę na ich rozwój - od załamanych, pragnących śmierci ludzi, do napełnionych optymizmem i dużą dawką energii osób. Humor, jakiego nie brak w filmie nie jest "wciśnięty na siłę". Dostosowuje się do sytuacji i fenomenalnie z nimi współgra. Nie sprawia wrażenia parodii. Widz śmieję się autentycznie i nie czuje zażenowania daną sytuacją.
W bardzo prosty i lekki sposób " Nauka Spadania" pokazuje, że samobójstwo nie jest rozwiązaniem problemów. Martin, Maureen, Jess i JJ mieli ogromne szczęście, że się poznali. Ich znajomość uratowała każdego z nich jednocześnie, przed podjęciem drastycznego wyboru odebrania sobie życia. Przyjaźń, jaka ich połączyła sprawiła, że uwierzyli w nowe, lepsze jutro. Film bardzo dobrze pokazał ten przeskok w zmianie wewnętrznej bohaterów. Nie mówi wprost "nie skaczcie z wieżowców", ale delikatnie pokazuje alternatywę rozwiązania problemów, jaką jest szczera przyjaźń. Możliwość zwierzenia się komuś z niepowodzeń. Świadomość, że na przyjaciela można liczyć w każdych okolicznościach. Czwórce przyjaciół brakowało kogoś komu mogliby się zwierzyć. Wszystkie swoje problemy i myśli dusili w sobie i to zaprowadziło ich na szczyt wieżowca. Kiedy odnaleźli sprzyjających sobie ludzi, ich niepowodzenia z czasem zostały rozwiane, a chęć odebrania sobie życia odeszła w zapomnienie. Nauczyli się jak żyć nie patrząc w dół i nie spoglądając za siebie. Zaczęli czerpać z chwil tyle ile się tylko da. Stali się ludźmi pogodnymi, z wiarą, że wszystko będzie dobrze.
Ogólnie rzecz ujmując, film jest lekki, przyjemny i łatwy w odbiorze. Chwilami bawi do łez, chwilami zadziwia, a chwilami wzrusza. Jego prostota słowa i gra niesamowitych aktorów sprawia, że siedząc w kinie można się totalnie zrelaksować i ze spokojem obejrzeć coś przyjemnego.
Tytuł: "Obietnica" Gatunek: dramat psychologiczny Rok produkcji: 2014 Data premiery: 14.03.2014 Reżyseria: Anna Kazejak Scenariusz: Anna Kazejak, Magnus von Horn Scenografia: Marcel Sławiński, Katarzyna Sobańska-Strzałkowska Główne role: Eliza Rycembel, Mateusz Więcławek, Magdalena Popławska, Dawid Ogrodnik Zdjęcia: Klaudiusz Dwulit Muzyka: Kristian Eidnes Andersen Wytwórnia: Opus Film, Polski Instytut Sztuki Filmowej Produkcja: Łukasz Dzięcioł Dystrybucja: Kino Świat
Film "Obietnica" to historia o nastolatkach, którzy korzystają z życia na całego. Często sięgają po alkohol, narkotyki i są stałymi bywalcami imprez. Główna bohaterka Lila zrywa ze swoim chłopakiem, oskarżając go o zdradę. W dowód miłości, każde mu złożyć pewną obietnicę, której konsekwencje mogą być szokujące i nieodwracalne. Jeżeli chłopak spełni prośbę swojej dziewczyny, nic już nie powróci do porządku dziennego, a życie stanie się ciągłą walką o samego siebie. Lila to dziewczyna o niewątpliwej twarzy aniołka. Jej wygląd odzwierciedla harmonię i niewinność. Nie podąża za głosem rówieśników i jest pewnego rodzaju "odmieńcem". Jej makijaż jest delikatny, ubiór całkiem zwyczajny, a sama Lila nie jest chętna do sięgania po żadne używki. Chodzi na imprezy, jednak nawet podczas nich, trzyma się w oddali od innych. Tworzy dystans między sobą, a ludźmi i może właśnie przez to uważana jest za "dziwaka". Lila jest zamkniętą w sobie dziewczyną, która sama nie wie czego chce. Z minuty na minutę zmienia zdanie i jest kompletnie niestabilna w podjętych przez siebie decyzjach. Mimo anielskiego wyglądu, widać, że wewnątrz siebie cała buzuje. Jest w niej ogrom emocji, których stara się nie uzewnętrzniać. Właściwie obcuje tylko i wyłącznie z samą sobą. Jest samotna, ponieważ nie odczuwa zainteresowania swoją osobą zarówno od strony matki, jak i ojca. Nie może na nikogo liczyć i nie ma zaufania do najbliższych osób. Lila czuje żal do rodziców, że nie interesują się nią. Jej ojciec ma inną rodzinę za granicą, tam też mieszka i jego widzenia z córką są bardzo sporadyczne. Natomiast jej matka skupia się na sobie oraz na swoim kochanku. Lila jest odosobniona i nie umie poradzić sobie z otaczającym ją światem. Janek to chłopak zakochany w Lili. Bardzo słaby emocjonalnie i podatny na wpływ otoczenia. Nie ma własnego zdania i jest w stanie zrobić wszystko, co Lila mu każe. W rezultacie popełnia ogromny błąd za który będzie musiał ponieść straszne konsekwencje. Jego osobowość jest nijaka, ponieważ ślepo podąża za głosem innych. Nie potrafi powiedzieć nie, a jego emocjonalność jest bardzo chwiejna. Film "Obietnica" zmusza do refleksji. Zastanawiamy się kim na prawdę jest Lila ? Czy jest osobą ze złym charakterem ? Czy może dziewczyną zagubioną we własnym życiu. Uważam, że postać Lili nie jest negatywna. To dziewczyna bardzo opustoszała. Pragnąca kochać i być kochaną. Marząca o pięknym życiu. Wewnętrznie błagająca o zainteresowanie i troskę. Błędy jakie popełnia są skutkiem braku wzorców osobowych. Każde dziecko obserwując rodziców czerpie z nich przykład. Natomiast Lila nie ma takiej możliwości. Bo jaki wzór daje jej matka skupiona na sobie ? Jaki wzór daje jej ojciec, mieszkający za granicą, którego prawie w ogóle nie widuje ? Lila jest pozostawiona samej sobie i skazana na własne określanie wzorów. Ale czy tak młoda osoba jest w stanie samoistnie nakierować swoje życie na dobry tor ? Jest to ciężkie i niestety Lila nie podołała. Podejmuje wiele pochopnych i błędnych decyzji. Co chwilę zmienia zdanie i sama nie potrafi odpowiedzieć sobie na pytanie czego na prawdę chce. Bardzo wymowna i wzruszająca jest scena, kiedy prosi ojca o zaniesienie ją do swojego pokoju. Chce na nowo poczuć się jak mała dziewczynka. Taka nieskazitelna księżniczka, która żyje w bajce. Nie ma problemów i świat nie jest w stanie jej zranić. Ale ponadto Lila pragnie czułości ojca. Chce, aby ten okazał jej miłość i troskę. Żeby ją wspierał i był obecny w jej życiu. Film porusza poważny problem braku kontaktu między dziećmi, a rodzicami. Na świecie dzieje się wiele tragedii z udziałem młodych osób. Jest tak duża ilość targnięć na własne życie. W takich sytuacja bardzo często wina spada tylko i wyłącznie na młodych ludzi. Ale czy na pewno tak powinno być ? Rodzice często pochłonięci są własnym życiem, chcą robić karierę; myślą tylko o sobie. Nie przywiązują wagi do tego, iż przede wszystkim są rodzicami. Ludźmi, którzy mają obowiązek wychować swoje dziecko. Ludźmi, którzy za wszelką cenę muszą być obecni w życiu dzieci, dawać im poczucie bezpieczeństwa i zapewniać o swojej trosce. Kiedy o tym zapominają, rodzą się tragedie. Najważniejsza w kontakcie dzieci z rodzicami jest rozmowa. Ale co zrobić, jeżeli rodzice nie chcą słuchać ? Bunt nastoletni to często próba zwrócenia na siebie uwagi. Halo, ja jestem ! Rodzice często nie mają pojęcia jak bardzo potrzebni są swoim dzieciom. Bo to, co człowiek pokazuje na zewnątrz to jedno, ale to co dzieje się w nim w środku to zupełnie inna sprawa. "Obietnica" fantastycznie pokazuje opisany przeze mnie problem. Film "Obietnica" jest pewnego rodzaju manifestem, który ma na celu nawoływanie rodziców i ich dzieci do kontaktu ze sobą. Pokazuje, jak wiele złego może się wydarzyć, kiedy rodzicielska relacja zanika. Kontakt z drugą osobą nie zawsze jest prosty. Zaufanie do rówieśników często bywa zawodne. Jednak komu, jak komu, ale rodzicom zawsze można zaufać. To osoby, które pomimo wszystko staną po stronie swoich dzieci i na pewno nie chcą ich krzywdy. Kiedy po obejrzeniu filmu, wyszłam z kina miałam "szok wewnętrzny". Potrzebowałam czasu, aby dogłębnie przemyśleć ten film. Potrzebowałam takiej chwili dla siebie, w której nie miałam ochoty z nikim innym rozmawiać. Musiałam skupić się na samej sobie i poukładać sobie wszystko w głowie. W rezultacie jestem bardzo zadowolona z seansu. Film wywołuje wiele emocji i nie można przejść wobec niego obojętnie. Dużo uczy. Nie skupia się tylko i wyłącznie na głównym motywie złożonej obietnicy, ale pokazuje aspekty poboczne, które wpływają na zachowanie bohaterów. Ukazuje co kiedyś, teraz, albo w danej chwili sprawiło to, że zostały podjęte takie, a nie inne decyzje. Film polecam wszystkim. Zarówno młodzieży, jak i osobom dorosłym. "Obietnica" skierowana jest do ogólnego grona odbiorców i to też jest jej ogromną zaletą.
