Gatunek: dramat, komedia
Rok produkcji: 2012
Data premiery: 25.04.14 (Polska), 03.07.12 (Świat)
Reżyseria: Jan Ole Gerster
Scenariusz: Jan Ole Gerster
Główne role: Tom Schilling, Marc Hosemann, Friederike Kempter, Justus von Dohnanyi
Scenografia: Juliane Friedrich
Zdjęcia: Philipp Kirsamer
Muzyka: Cherilyn MacNeil, The Major Minors
Produkcja: Martin Lehwald, Jorg Himstedt, Marcos Kantis, Michal Pokorny, Birgit Kamper
Dystrybucja: Aurora Films
"Oh, Boy" to opowieść o młodym mężczyźnie, który z przekonaniem o dziwności świata, błąka się po ulicach Berlina. Dwa lata mijają odkąd porzucił studia prawnicze, a nadal nie ma żadnego pomysłu na życie. Ze stoickim spokojem obserwuje realia świata, a jego jedyną pewną wiedzą jest to, że właściwie nie ma pojęcia o niczym i nie ma zamiaru zajmować jakiegokolwiek stanowiska w codziennej egzystencji.
Film "Oh, Boy" to debiut reżysera nazywającego się Jan Ole Gerster. Pragnę jednak zwrócić uwagę na to, jak jest to znaczący i mocny jakościowo debiut. Gerster wszedł w świat filmu z ogromnie ciężkim przytupem, tak, aby nawet głuchy potrafił go usłyszeć. Jego pozycja od razu stała się bardziej zauważalna, czemu dał jasne i klarowne powody.
Film jest dość nietypowy na teraźniejsze czasy, ponieważ non stop utrzymywany jest w czarno-białej kolorystyce. Wiem, że niektórych taki rodzaj produkcji mógłby momentalnie zrazić, ale ja byłam bardzo ciekawa motywu, który nakierował realizatorów do podjęcia właśnie takich kroków odnośnie barw (a raczej ich braku).
Niewątpliwie nie jest to żadne "widzi mi się". Film nie eksponuje innych kolorów poza białym i czarnym, ponieważ spójnie gra z głównym bohaterem, który sam nakłada na siebie maskę obojętności, nie zwracając uwagi na różnorodne barwy świata.
To zabieg przemyślany i użyty bardzo właściwie. Ja przynajmniej całkowicie popieram jego zastosowanie.
Takie samo wrażenie mam odnośnie muzyki, która nie dostosowuje się do potrzeb teraźniejszego społeczeństwa, ale tworzy swoją odrębną całość. W "Oh, Boy" nie usłyszymy najnowszych hitów radiowych, ani też nie doznamy wstrząsu spowodowanego mocnym uderzeniem.
Jazz to jedyne, co oferuje nam film. Niby tylko tyle, ale jak się potem okazuje, aż tyle.
Muzyka podobnie jak kolorystyka współgrają z głównym bohaterem i razem niosą za sobą pewnego rodzaju zauważalny manifest.
Główny bohater Niko jest człowiekiem bez pasji, planów ani aspiracji na przyszłość. Nie ma zamiaru inwestować w siebie tak, aby w przyszłości przyniosło mu to opłacalne zyski. Jest bierny wobec społeczeństwa i ma duże problemy z komunikacją międzyludzką. Doskonale widzi brutalność i niezrozumiałość świata, dlatego asekuracyjnie postanawia pozostać poza nim. Nie ma ochoty wkraczać do intensywnego życia, które jak uważa, nic nie jest w stanie mu zaoferować.
Z taką postawą porzuca studia i podąża ulicami Berlina. Nie jest to jednak takie miasto, jakie widz mógłby sobie wyobrazić i jakiego by oczekiwał. Nie zdołamy zauważyć żadnych charakterystycznych miejsc. Pokazane są tylko i wyłącznie takie miejsca, które względnie nic nie mówią komuś, kto ogląda film. Są one wybrane z przypadku, ale na pewno nie o przypadkowym znaczeniu.
Niko poznaje wielu ludzi na swojej bezcelowej drodze. Są to raczej osoby nic nie znaczące dla głównego bohatera. Mimo, iż ci ludzie oczekują od niego czegokolwiek innego oprócz samego "bycia", Niko nie ma zamiaru spełniać ich żądań. Może, ale nie musi z nimi rozmawiać. Wszystko jest dla niego obojętne, a konwersacja z ludźmi utrzymywana jest na granicy neutralności i niczego poza nią. Niko histerycznie broni się przed światem i nie ma ochoty wychodzić poza szereg. Wtapia się w tłum i woli patrzeć na życie z perspektywy obserwatora. Nijak odnosi się do realiów świata. Zamyka się w swojej bezpiecznej bańce i ucieka jak najdalej, byle by tylko nikt nie wziął szpilki i nie próbował jej przebić. Podchodzi z dystansem do wszystkiego co spotyka na swojej drodze i nie chce angażować się w nic poza leżeniem w łóżku i siedzeniem na ławce.
Jego priorytetem i jak się wydaje jedynym celem jaki da się zauważyć jest picie filiżanki dobrej kawy. To wychodzi mu w życiu brawurowo i wydaje się, że właśnie do tego jest stworzony.
"Oh, Boy" nie jest jednak filmem, który z założenia chce skrytykować młode pokolenie. To raczej taka autentyczna postawa osób urodzonych w czasach, kiedy to wszystko było dostępne i podkładane pod nos. Nikt od nikogo nie wymagał czynnych działań. To bardziej pokolenie osiadłe, które dokładnie dostrzega dziwność i niesprawiedliwość świata. Woli wycofać się w odpowiednim momencie, niż pakować się w coś, co w rezultacie zrani, skrzywdzi i wyrzucie poza margines społeczeństwa. Bo przecież lepiej włożyć czapkę niewidkę i być na pozór niezauważalnym. Tylko, że trzeba sobie uświadomić to, że takich czapeczek nie ma i prędzej czy później ktoś nas zauważy.
Niko nie jest mężczyznom pozbawionym inteligencji. To bardzo zdolny i mądry chłopak, jednak bez chęci i motywacji.
Widzi tylko to co złe i nie dostrzega barw, które, są.
Łatwo jest się ukryć i stwierdzić, że wszystko jest albo białe, albo czarne. Może czasami tak byłoby lepiej, ale prawda jest taka, że życie ma swoje barwy. Raz odzwierciedlają one dobro, raz zło, ale zawsze coś mówią i dają wskazówki.
"Oh, Boy" to bardzo dobry film. Oglądałam go ze spokojem, w całkowitym wyciszeniu. Przez moment stałam się towarzyszką Niko i ze stoickim spokojem wędrowałam uliczkami miasta. Szczerze mówiąc taka postawa podobała mi się podczas trwania filmu. Jednak kiedy wyszłam na zewnątrz stałam się sobą, nie bierną dziewczyną zamkniętą we własnym ciele. I mimo, że każdy człowiek potrzebuje czasami momentu wyciszenia i spokoju, tak na dłuższą metę jest to nie do zniesienia.
Stwierdzę nawet, że można się udusić własną bezczynnością.
Z czystym sumieniem polecam film. To oryginalna produkcja i bardzo chętnie zobaczyłabym ją jeszcze raz. Tyle, że dopiero po jakimś czasie, ponieważ póki co nie jestem gotowa na objęcie biernej postawy. Wiem jednak, że taki dzień nastąpi, a wtedy na pewno sięgnę po film "Oh, Boy".
 |
